In alle vroegte vertrekken we om 6.00 uur vanuit Rotterdam en rijden vrij vlot naar Sittard. Dit keer niet met de trein maar met eigen vervoer. We parkeren iets buiten het centrum van Sittard en zien naast de beek onze vertrouwde rood-witte Pieterpad-markering. Het weer is fantastisch en het jonge groen en de vele bloesembomen, de vlinders, koolzaad, fluitenkruid en zelfs al pinksterbloemen geven zo begin april het Limburgs landschap een sprookjesachtige aanblik. We knopen de veters van onze bergschoenen dicht, hijsen onze rugzak op en volgen de beek en lopen via een zandpad Sittard uit. Langs boomgaarden en bermen die krioelen van citroenvlinders, koolwitjes, dagpauwogen, oranjetipjes. Het lijkt wel of de hele natuur ontwaakt en het een grote ode is aan onze Schepper. Het zijn momenten die je zou willen vasthouden en die je doen beseffen dat we ontzettend gezegend zijn met zoveel schoonheid om ons heen. We lopen een klein buurtschap door waar twee buurvrouwen met de armen over elkaar gemoedelijk staan bij te praten. We stoppen even en maken even een praatje. Het is een afwisselende wandeling langs en door percelen bos, weilanden en akkers. Het landschap is lichtglooiend en we dalen vooral af. De temperatuur loopt aardig op en steeds meer laagjes kleding gaan uit. 
Als we door een perceel bos lopen zie ik opeens een boomkikker zitten. Het is geen algemene soort dus we bekijken het kleine groene beestje aan alle kanten. We blijven erbij dat lopen de manier is om veel van de natuur te zien. Vorige wandelingen een das, kornhoender op de Holterberg, koninginnepage en vandaag ook nog een boommarter. De vogels, eekhoorns en vele planten, bloemen en paddenstoelen : het is echt teveel om op te noemen. Na deze lange wandelingen is onze natuurkennis aardig opgevijzeld. Er is zoveel moois te ontdekken in ons kleine kikkerland. We komen vandaag veel wildplassers tegen ; zelfs in een stil bos een wel heel provocerende wildplasser. We lopen zonder te blikken of te blozen langs en zodra we uit zijn gezichtsveld zijn verdwenen lachen we er hartelijk om. We zijn niet voor een kleintje vervaard en hadden hem desnoods een mep met onze canon-camera verkocht. Het is een aardig lang stuk lopen en het is een beetje broeierig aan het worden. Onze tong plakt aan ons gehemelte en ons water is op. In de verte zien we gelukkig Montfort al. Vorige keer liepen we in tegenovergestelde richting en kon ik vanwege een haperend been niet meer verder. Vorig jaar zijn we door een aardige meneer geholpen. We zien zijn witte huis verschijnen. De meneer is in de tuin aan het werk en op grote afstand herkent hij ons. Hij roept: Gaat het nu beter? We worden hartelijk uitgenodigd en we nemen plaats in zijn tuin. Hij wil weten hoe het is afgelopen en we krijgen een groot glas limonade met veel ijs. Hij zou zo in het programma ‘Man bijt hond’ kunnen en heeft als hobby een eigen café gemaakt. Vol trots laat hij het zien. Je komt soms grappige mensen tegen en vooral hele behulpzame mensen. Dat hebben we in de afgelopen honderden kilometers al zo vaak ervaren en dat doet je goed. We moeten helaas verder. We nemen de buurtbus en de chauffeur is zeer blij met wat aanspraak en in plat Limburgs ratelt hij de oren van ons hoofd. In Echt gaan we met de de trein naar Sittard en daarna sloffen we ons ze laatste 2 kilometers naar de auto. Op naar wel een hele bijzondere overnachtingsplek. Kasteel Vaeshartelt ! Een prachtige locatie aan de rand van Maastricht. Hier frissen we ons even op en daarna rijden we door het Limburgse landschap naar Cadier en Keer op zoek naar een knus restaurant. Op advies van een wandelende voorbijganger gaan we eten in Eetcafe "Op 't Indsje". De lampen waren al gedoofd in het eetgedeelte maar we zijn van harte welkom en kiezen allebei een heerlijk hoofdgerecht uit. Moe maar voldaan keren we terug naar ons “Kasteel”, bellen nog even met het thuisfront en gaan dan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten