Etappe 25: Strabeek – Sittard 23 km

 

 Zaterdag 16 november 2013

 

In alle vroegte vertrekken we met de auto vanuit Rotterdam naar Sittard. Het is mistig en stil op de weg. We hopen op de zon maar zijn blij dat het droog en windstil is. Marjan manoeuvreert nog net op tijd naar de juiste afslag en om 10.15 uur zijn we in Sittard. Daarna reizen we nog een klein stukje met de trein. In de trein zien we soms de meest wonderlijke passagiers. Een oma met een sleutel om haar nek en een vrouw die de man die tegenover haar zit een voetenmassage geeft. Volgens ons zijn ze vergeten dat ze in de trein zitten en zijn ze door drugs en drank in hogere sferen geraakt. Het is heel gênant om te zien en tegelijkertijd triest. Beschaving is maar een dun laagje vernis. Wie zijn wij als we losgelaten worden. Geen geld, geen vrienden en geen sociaal netwerk, geen geloof… en we zouden er nog een lange rij aan toe kunnen voegen. Juist dat je dat wel allemaal hebt, juist die “gewone” dingen, lopen, met vriendinnen een dag uit, een goede gezondheid met elkaar, vrijuit praten over het geloof en over de mooie en moeilijke dingen in het leven…Zo gewoon is dat niet.

 

Na een overstap in Maastricht zijn we niet veel later in Valkenburg. We bewonderen het uit in mergel opgetrokken station en zetten de pas erin richting ons beginpunt. We zien aan alles dat we in Limburg zijn en overal zien we kruizen, beelden en vele kapelletjes.

 

Na 1 km zien we de vertrouwde Pieterpad-markering en met z’n vieren zetten we er de pas erin. We verlaten de bewoonde wereld en lopen langs glooiende akkers en weilanden een prachtig geel-oranje  gekleurd herfstbos in. Naast ons meandert een klein stroompje. Na een kilometer ontdekt Eline een mooi bankje aan een ven. Ze tovert vrolijke gebloemde bekers uit haar rugzak en schenkt voor iedereen een heerlijk kopje koffie in. Dat smaakt. De mist geeft het bos een mysterieus aanblik. We vervolgen onze tocht en lopen in een cocon van mist. Door de mist is het ook heel stil en eigenlijk is het ook wel heel prettig. Geen ruis,  alleen ons gedempt stemgeluid en af en toe een schaterlach. De stemming zit er goed in. We lopen door heuvels en dalen en door zeer blubberige weilanden. Gelukkig hebben we passend schoeisel aan en blijven onze voeten droog. Mijn gele broek zit onder de modderspetters, maar wat geeft het. We komen bij een landgoed ; de begonia’s versierd met vochtige spinnenwebben staan tussen strakke

buxushaagjes in volle bloei. De Carrehoeves die we nu tegenkomen zijn voorzien van grote ronde deuren. Voorzichtig voel ik aan de deur en kijk om het hoekje. Ben altijd benieuwd wat er achter zit. Het blijkt een gezellig erf te zijn met een tractor, potten en pannen en een groot kruis. De zijkant van de hoeve is opgetrokken uit mergel en in de zacht muur kras ik met een scherpe steen de datum en teken de Ichtus-vis. De gesprekken zijn luchtig en soms weer diep en serieus soms zien we wat tussendoor en pikken we even later de draad van het gesprek weer op. Niet veel later komen we in het buurschap Terstraten en lopen we langs de typische Limburgse vakwerkhuizen. De rode en roze geraniums geven het geheel een vrolijke aanblik. Tegen half 3 zien we kasteel Terborg en hier strijken in de gasterij neer. Overal hangen en staan antieke en brocante snuisterijen. Een beetje rommelig propperig, maar wel erg gezellig en warm. We bestellen een tomatensoepje met speldbroodje en wat Limburgs boerenbrood. Marjan gaat voor de kroket. We verwisselen onze zweetsokken voor schone en Marjan leeft zich uit en maakt een kunstwerk van mijn haar. Nadat we weer zijn opgewarmd, klimmen we omhoog en komen in Puth.

Nellie en ik zetten er stevig de pas in omdat we nog aardig wat kilometers voor de boeg hebben. We grappen tegen Marjan en Eline dat we nu voor het echte werk gaan. Het laatste stukje is meer dalend en vooral heel erg modderig. Voor de wandelaars die deze route van Noord naar Zuid lopen is het dubbel zo zwaar. Klimmen in de modder lijkt ons niet fijn. We lopen door het gebied van de korenwolf, een kleine Europese hamster. We houden nog een sanitaire stop in een maisveld. We letten op dat we allemaal in een andere rij zitten. Het is wel komisch als we één voor één uit het maisveld tevoorschijn komen. Net op tijd want een groep wandelaars duikt op. Langzaam aan treedt de schemering in en het zicht is zeer beperkt. De wandelaars die ons inhalen verdwijnen snel als schimmen in de mist. Via een kruisweg met allerlei kapellen en beelden komen we in Sittard aan. Onderaan staat een vrouwenbezinningshuis. We vragen vriendelijk of we hier ook nog een keer gebruik mogen maken van het toilet. Een heuse non knikt ons devoot toe dat het mag. Ze laat ons blikken gaan over onze bemodderde schoenen. Gastvrijheid gaat hier voor…We bedanken vriendelijk en lopen onze laatste kilometers door het oude en gezellige centrum van Sittard. De kerstverlichting hangt al overal en we kijken naar alle kerstetalages. Bij een bakkerij wordt net de vlag naar binnengehesen. We vragen of ze misschien nog Limburgse vlaaien hebben en ja… We gaan ieder met een heerlijke vlaai huiswaarts. Bij het Transferium aangekomen zijn we blij als we de auto zien staan. Alhoewel we allemaal niet in topconditie zijn hebben we het allemaal fluitend gehaald. We zijn moe maar zeer voldaan. Marjan brengt ons weer veilig naar het Wergeland, waar Leander, de kids en Arie ons opwachten. We eten nog gezellig patatjes.

 

Het was een mistige mooie meidendag. Nellie en ik gaan nu op voor de allerlaatste 2 etappes! Pieterburen ligt ver achter ons en de Sint Pietersberg komt steeds dichterbij.