Etappe 23 Swalmen-Montfort 23 km

Vrijdag 7 juni 2013 :  Swalmen – Montfort  23 km

Prachtige klaproosvelden



De Marchigiana koe

Na een heerlijke rustige nacht moesten we zelf voor ons ontbijt zorgen. Eerst even douchen en daarna eten we voor onze hut een eierkoek en drinken chocomel. We missen de koffie en het croissantje. Het personeel van Herberg de Bos komt pas om half 10, daarom maar zo. We willen met deze warmte vroeg op pad. De Polen gingen waarschijnlijk weer asperges plukken. Om 8.15 uur gaan we op pad en op de wegwijzer staat dat we nog 83 km moeten…. Net zoals gisteren heb ik een zeurderige pijn in mijn rechterbeen en naast spierpijn en blaren heb ik dit nooit eerder gehad. Het zal wel over gaan…

kiezen op elkaar en doorgaan. Ik ben niet zo spraakzaam – hoe is het mogelijk !!! - en probeer maar aan veel andere dingen te denken. Na 3 km is het al minder en na een koffie stop op een boerderij gaat het weer prima. Ik krijg weer praatjes en we genieten van alles wat we zien. We komen langs een Limburgse hoeve en in het weiland er tegenover is er net een kalfje geboren. Vertederd kijken we toe hoe de moeder het jong schoonlikt en haar probeert te  op te porren om te gaan staan. We wachten en wachten maar het kalf heeft geen haast. Het is allemaal mooi en aandoenlijk om te zien. We krijgen een hele uitleg over het Italiaanse ras koeien . De koe wordt bruin geboren en over 3 maanden is ze spierwit. Een andere Pieterpadloper haalt ons in hij heeft een kar achter zich hangen waar zijn teckel prinsheerlijk op zit. Niet veel later moeten we een heel smal pad op met aan weerszijden prikkeldraad. We zien de man worstelen met zijn kar. Niet veel later komen we hem tegen. Hij loopt gemiddeld 45 km per dag en heeft alles bij zich. Wandelaars zijn heel toegankelijk en vaak weet je in een paar minuten meer van elkaar dan van sommige buren in je straat. Het is eigenlijk te heet om te lopen en ook de hondjes hebben er last van. Toch gaat de man weer verder. We zitten in een hutje bij te komen. Een dame komt al puffend en zuchtend bij ons zitten. Haar vriendin is afgehaakt vanwege de blaren en ze loopt nu alleen verder. Ik mag wat factor 30 lenen want de zon brandt. We pakken onszelf in met sjaals en T-shirts en zien er potsierlijk uit.

 Sint Odiliënberg

De torens van Sint Odiliënberg doemen op en we sjokken verder. In  Sint Odiliënberg zien we een pomp waar koel water uit stroomt. Ik doe mijn sokken uit stroop mijn broek op en ga heerlijk even afkoelen. Heerlijk als je niemand kent. De mensen denken maar. Nellie neemt ook een waterbad en we sjokken weer verder. Ons water is op en we kunnen nergens tappen. Het dorp lijkt uitgestorven maar we moeten water hebben want we gaan zo het bos in. Dan maar aanbellen. Een vriendelijke vrouw nodigt ons gelijk binnen en we staan even later in de keuken. Ze vult onze flesjes met koel water en drukt ons op het hart dat goed drinken belangrijk is. Als we het huis verlaten zien we dat het de plaatselijke huisarts is. Niks geen stugge Limburgers : een en al vriendelijkheid, het doet een mens goed. Voor we het weten zijn we in Montfort en zoeken de beroemde ijssalon op. We hebben eerder op ons pad een vader en dochter ontmoet en ze genieten ook van een hoorntje. We zwaaien naar elkaar of we elkaar al jaren kennen. Ze overnachten ook in het Pelgrimshuis. Het Pelgrimshuis ligt iets buiten het dorp en we kunnen haast niet meer. Als we daar aankomen wacht ons een allerhartelijkst ontvangst. Het huis ademt rust en warmte uit en ook de gastvrouw stelt ons gelijk op ons gemak. Bijzonder dat je je zo vertrouwd kunt voelen. We krijgen een heerlijk roseetje met allerlei Franse

kaasjes in de prachtige achtertuin . De vader en dochter schuiven ook aan en het klikt zo goed dat we besluiten om met elkaar te eten. De vrouw des huizes dekt in de achtertuin de tafel en steekt kaarsjes aan en haalt een kan water. Wij bellen de Italiaan Maxima die even later heerlijke pizza’s bezorgt. De dochter Anna  is een open en spontane serieuze dame. Die loopt bijna in één  keer het Pieterpad  om te nadenken wat ze eigenlijk wil. Vader loopt de laatste etappes mee. Vader Huug is een geweldige vent en je zou hem geen 65 geven. Hij straalt levenslust en enthousiasme uit en heeft veel levenswijsheid en humor.

Ze wonen in een molen in Kamperduin. Zijn dochter is net klaar met de opleiding SPH en heeft India rondgetrokken en in een kibboets gewerkt. Allemaal mooie verhalen en een hele bijzondere ontmoeting . De meeste wandelaars zijn enorm open en toegankelijk ;  iets dat Nellie en ik prettig vinden en wat vaak veel mooie momenten oplevert. De gastvrouw is al naar bed en we sluiten zelf de deuren. Anna ruimt de vaatwasser in en we zeggen elkaar welterusten. Nellie en ik praten nog na en lezen nog een mooie overdenking. We spelen nog een spelletje Wordfeud en appen met thuis. En daarna is het snel stil in het Pelgrimshuis.