Gennep- Vierlingbeek 17 km
Donderdag 7 juni 2012
Kids naar school gebracht en in rap tempo naar het station. Nellie staat in gesprek met Marjanne van SRK.
We groeten elkaar en nemen de trap richting perron. De trein rolt het station binnen. Helaas is onze zitplaats in een stiltecoupe (en dat valt voor ons niet mee)
We beginnen met een vertraging en stappen in Utrecht ook nog over op de verkeerde trein doordat we een leuk uitziende rennende jongeman blindelings volgen. Wat maakt ons het uit…niemand die vanavond op ons wacht en dan komen we er toch via een kleine omweg. We kunnen wel om onze blinde actie lachen. Een half uur later dan gepland komen we aan in Gennep. Alhoewel we regen en kou hadden verwacht schijnt de zon. We pellen onze laagjes kleding uit totdat er een zomers t-shirtje overblijft. Nog even een zonnebril aanschaffen bij de plaatselijke Hema en daarna de pas erin.
Al snel lopen we Gennep uit en vervolgen langs kronkelende bospaden en via oneindig lange stukken loofbos onze route. Overal om ons heen bloeit het vingerhoedskruid en het geeft het bos iets magisch. Onderweg ploffen we neer op en picknickplaats. Een man van middelbare leeftijd met een Amsterdams accent laat zijn bruine labrador uit en maakt even gezellig een praatje. Alhoewel het leven in de drukke Randstad om allerlei praktische redenen heel veel voordelen heeft, genieten we hier van de tijd en de rust die mensen voor elkaar lijken te nemen. Het zijn van die aardige gesprekjes die je bij blijven en waar we er al wandelend zoveel van hebben gehad. Oog voor elkaar in een wereld waar alles om ons heen flits is gewoonweg geen eenvoudige opgave. Allemaal aan de wandel is niet realistisch maar zo af en toe stilstaan en even oog en oor hebben voor elkaar…het zou zo mooi zijn…Al mijmerend belanden we via een klaphek bij Het Quin. Heidevelden heuvels,strakblauwe vennetjes waar een Nijlganzen echtpaar met kroost rondscharrelt en een wild rund die zijn kostje bij elkaar graast. Bovenop een heuvel slaan we dit idyllische tafereel gade. De zon brand op ons hoofd en we voelen ons langzaam veranderen in rode kreeften. Wie had dat gedacht. Wij zonder zonnebril en zonnebrandcrème, gewapend met poncho’s, lopen hier in een zonovergoten landschap. We wandelen het stuk bos en en uit en komen aan de grens van Afferden. Hier komen we langs de mevrouw met de blauwe slofjes van man bijt hond.
Haar Pieterpadvlag wappert vrolijk aan het begin van de oprijlaan. Mevrouw is druk aan het stofzuigen maar komt zodra ze ons ziet direct in actie en brengt ons naar het zonnige terras achter haar woonhuis waar we onze dorst lessen. We genieten van de prachtige tuin en een specht schiet schichtig weg. Mevrouw vraagt of ze erbij mag komen zitten. We luisteren en luisteren en luisteren naar de vele verhalen. Dat vinden wij nou juist zo boeiend… het geeft weer leuke gespreksstof voor onderweg. We zwaaien mevrouw uit en lopen richting het veer. De veerman zet ons over en we slaan linksaf een smalle dijk op. De wilde rozen en vele vlierbessenbloesems geuren zoet. De koekoek roept dichtbij en in woorden is dan niet uit te drukken hoe intens we er van kunnen genieten. De seizoenen, de zon,de mooie vriendschap en gesprekken het feit dat je kan lopen en kan horen en zien. We tellen onze zegeningen!
De lucht betrekt en via het thuisfront horen we dat het over een uur gaat plenzen.Vannacht overnachten we op een ezelgasterij in Groeningen.(www.ezelgasterij.nl)
Aan het begin van de oprijlaan hangt een velduilenkast en een uiltje schrikt van onze luide stemmen en maakt dat hij wegkomt. We worden verwelkomt door gekrijs van pauwen en gebalk van ezels. De eigenaar brengt ons naar een enorm wijnvat waar we de nacht door zullen brengen. Binnen staan twee bedden met roodgeblokte hoezen. Het ruikt er als in een Finse sauna en het oogt knus. We bestellen een Griekse maaltijd die voor ons vat word gebracht door een mediteraan type lijkend op de bakker van De Soete Suikerbol. Na een lange wandeldag is dit koren op onze molen. Het eten smaakt ons voortreffelijk. Het Lassie hondje van de eigenaars zit aan onze voeten en kijkt ons smekend aan. Langzaamaan pakken de wolken zich samen en we hebben alles nog niet goed en wel achter de kiezen en dan barst de bui los. Het hoost en een druppel valt door een kier op Nellie’s hoofd. We belanden van de regen in de drup…Dan valt ook de stroom uit en we zitten in een schemerig vat wat tijdschriften te lezen.Na een uur is het droog en zijn we getuige van een schitterende zonsondergang. We sluiten ons vat praten de dag door en na een tijdje vatten wij de slaap.
Donderdag 7 juni 2012
Kids naar school gebracht en in rap tempo naar het station. Nellie staat in gesprek met Marjanne van SRK.
We groeten elkaar en nemen de trap richting perron. De trein rolt het station binnen. Helaas is onze zitplaats in een stiltecoupe (en dat valt voor ons niet mee)
We beginnen met een vertraging en stappen in Utrecht ook nog over op de verkeerde trein doordat we een leuk uitziende rennende jongeman blindelings volgen. Wat maakt ons het uit…niemand die vanavond op ons wacht en dan komen we er toch via een kleine omweg. We kunnen wel om onze blinde actie lachen. Een half uur later dan gepland komen we aan in Gennep. Alhoewel we regen en kou hadden verwacht schijnt de zon. We pellen onze laagjes kleding uit totdat er een zomers t-shirtje overblijft. Nog even een zonnebril aanschaffen bij de plaatselijke Hema en daarna de pas erin.
Al snel lopen we Gennep uit en vervolgen langs kronkelende bospaden en via oneindig lange stukken loofbos onze route. Overal om ons heen bloeit het vingerhoedskruid en het geeft het bos iets magisch. Onderweg ploffen we neer op en picknickplaats. Een man van middelbare leeftijd met een Amsterdams accent laat zijn bruine labrador uit en maakt even gezellig een praatje. Alhoewel het leven in de drukke Randstad om allerlei praktische redenen heel veel voordelen heeft, genieten we hier van de tijd en de rust die mensen voor elkaar lijken te nemen. Het zijn van die aardige gesprekjes die je bij blijven en waar we er al wandelend zoveel van hebben gehad. Oog voor elkaar in een wereld waar alles om ons heen flits is gewoonweg geen eenvoudige opgave. Allemaal aan de wandel is niet realistisch maar zo af en toe stilstaan en even oog en oor hebben voor elkaar…het zou zo mooi zijn…Al mijmerend belanden we via een klaphek bij Het Quin. Heidevelden heuvels,strakblauwe vennetjes waar een Nijlganzen echtpaar met kroost rondscharrelt en een wild rund die zijn kostje bij elkaar graast. Bovenop een heuvel slaan we dit idyllische tafereel gade. De zon brand op ons hoofd en we voelen ons langzaam veranderen in rode kreeften. Wie had dat gedacht. Wij zonder zonnebril en zonnebrandcrème, gewapend met poncho’s, lopen hier in een zonovergoten landschap. We wandelen het stuk bos en en uit en komen aan de grens van Afferden. Hier komen we langs de mevrouw met de blauwe slofjes van man bijt hond. 
Haar Pieterpadvlag wappert vrolijk aan het begin van de oprijlaan. Mevrouw is druk aan het stofzuigen maar komt zodra ze ons ziet direct in actie en brengt ons naar het zonnige terras achter haar woonhuis waar we onze dorst lessen. We genieten van de prachtige tuin en een specht schiet schichtig weg. Mevrouw vraagt of ze erbij mag komen zitten. We luisteren en luisteren en luisteren naar de vele verhalen. Dat vinden wij nou juist zo boeiend… het geeft weer leuke gespreksstof voor onderweg. We zwaaien mevrouw uit en lopen richting het veer. De veerman zet ons over en we slaan linksaf een smalle dijk op. De wilde rozen en vele vlierbessenbloesems geuren zoet. De koekoek roept dichtbij en in woorden is dan niet uit te drukken hoe intens we er van kunnen genieten. De seizoenen, de zon,de mooie vriendschap en gesprekken het feit dat je kan lopen en kan horen en zien. We tellen onze zegeningen!
Aan het begin van de oprijlaan hangt een velduilenkast en een uiltje schrikt van onze luide stemmen en maakt dat hij wegkomt. We worden verwelkomt door gekrijs van pauwen en gebalk van ezels. De eigenaar brengt ons naar een enorm wijnvat waar we de nacht door zullen brengen. Binnen staan twee bedden met roodgeblokte hoezen. Het ruikt er als in een Finse sauna en het oogt knus. We bestellen een Griekse maaltijd die voor ons vat word gebracht door een mediteraan type lijkend op de bakker van De Soete Suikerbol. Na een lange wandeldag is dit koren op onze molen. Het eten smaakt ons voortreffelijk. Het Lassie hondje van de eigenaars zit aan onze voeten en kijkt ons smekend aan. Langzaamaan pakken de wolken zich samen en we hebben alles nog niet goed en wel achter de kiezen en dan barst de bui los. Het hoost en een druppel valt door een kier op Nellie’s hoofd. We belanden van de regen in de drup…Dan valt ook de stroom uit en we zitten in een schemerig vat wat tijdschriften te lezen.Na een uur is het droog en zijn we getuige van een schitterende zonsondergang. We sluiten ons vat praten de dag door en na een tijdje vatten wij de slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten