Zaterdag 8 juni 2013: Montfort………..Echt!
Wat is een goed bed toch heerlijk. Uitgerust springen we ons bed uit. We hebben er zin in.
 |
| Het Pelgrimshuis |
Heerlijk met Huug en Anna aan het goed verzorgde ontbijt aan een met zorg gedekte tafel. De tuindeuren staan wijd open en een zacht muziekje klinkt. Het Pelgrimshuis is eigenlijk een plekje waar je langer zou willen blijven. De eigenaars zijn zulke vriendelijke mensen. Toch nemen we afscheid van Huug en Anna en zwaaien de eigenaars ons samen uit. Op richting Montfort. Net zoals voorgaande dagen begint weer die zeurende pijn in mijn rechterbeen. Lastig om tegen Nel te zeggen. Ik sjok door en heb weinig oog voor de omgeving. Zo veel ik kan praten zo stil ben ik nu. We moeten vandaag nog een heel eind. Misschien loop ik er vandaag weer doorheen.
Hoeveel moed ik mezelf probeer in te praten mijn been werkt niet mee. De lange beukenlaan bied wat verkoeling maar er is nergens een bankje te zien. Ik zie een meneer in zijn tuin aan het werk en op zijn strak gemaaid gazon staat een houten tuinset. Ik zet me over mijn schaamte heen en vraag met een benepen stemmetje of ik alsjeblieft even mag zitten. De man nodigt ons hartelijk uit en hij vraagt gelijk wat we willen drinken. We ontmoeten alleen maar vriendelijk behulpzame mensen. Niks geen stugge Limburgers.
 |
| Ruïne van Montfort |
Ik probeer het weg te lachen maar door pijn en een beetje frustratie biggelen de tranen even later over mijn wangen. Nel zegt dat we kunnen stoppen. Het moet leuk blijven maar gelijk opgeven….soms ben ik een eigenwijs en trots mens. De man vraagt of hij de huisarts moet bellen..de huisarts… ik verslik me bijna in mijn koffie. Ik bel Onno van de Rozenburcht maar. Ik vertel hem wat ik voel en waar de pijn zit. Kijken of het gaat is zijn advies maar niet over mijn grens gaan! De bewoner brengt een zak ijs en ik knoop het vast met een T-shirt om mijn been. Hij wil ons naar de trein brengen. Ik heb inmiddels totaal geen gevoel aan de buitenkant van mijn been maar de pijn is minder dus toch proberen maar. Als het straks echt niet gaat nemen we de bus…over 7 km. Ik bewonder Nel voor haar begrip en haar geduld. Ik loop voor Nel uit en zo’n 2 km gaat dat aardig. Bij het eerste bankje wil ik niet gelijk gaan zitten. En op de volgende zitten twee Polen aan het bier…en om daar nu in een stil bos naast te gaan zitten is geen slim idee. Even later plof ik toch maar onder een eikenboom neer. Ik lig in allerlei rare houdingen. Nel zegt niks en knijpt hem… wat nu…. Opeens komt er een oudere meneer met twee hondjes als een soort reddende engel uit het bos. Ik ben niet langer eigenwijs en we grijpen de kans als hij aanbied dat hij ons naar de trein wil brengen.
Dan lopen we het gemiste stuk de volgende keer maar. Nel maakt er geen punt van dan moet ik dat ook maar niet doen. We maken plannen voor een alternatief en ik ben blij dat Nel zo snel kan schakelen en zeer flexibel is. We kunnen er ook wel weer om lachen. De oudere meneer geeft ons een hele rijtoer. Hier is hij geboren daar woonde zijn vrouw, hij zit vol Limburgse verhalen en soms verstaan we er geen biet van. Het maakt ons niet uit. We zijn hem heel dankbaar en nemen in Echt de trein naar Roermond. Nadat we koffie met een heerlijke vlaai hebben gegeten gaat Nellie voor Limburgse vlaaien naar de bakker.Ik vermaak me wel en bestel nog een ice tea. Nel is nog niet goed en wel weg als er opeens iemand op straat neervalt. Allerlei mensen komen in actie. Een mevrouw haalt gelijk AED en niet veel later gaan ze reanimeren. De ambulance komt vrij snel. Voortdurend zie ik de hulpverleners vlak voor mijn neus reanimeren. De tijd tikt door. Na een half uur stoppen ze. Het ziet er niet goed uit. Inmiddels is Nellie terug en ik vertel haar wat er is gebeurd. Het geeft een heel machteloos gevoel om zo iemand voor je ogen te zien overlijden. De echtgenote en kinderen van onze leeftijd staan er hartverscheurend bij te huilen. Zo ga je samen een dag op stap en zo plotsklaps is je tijd hier op aarde om. Het zet je wel stil. De ambulance rijd weg en de agenten staan er verslagen bij. De mevrouw van de NS die hielp reanimeren loopt met een emmertje sop om de grote plas bloed weg te vegen. We maken even een praatje het moet voor haar ook heel heftig zijn. Stilletjes reizen we terug richting Rotterdam. Als we terugkijken op de afgelopen dagen voelen we ons extra gezegend. We zijn heel blij om man en kids weer te zien. Bij Leander en Nellie eten we nog heerlijk Chinees. Arie is ook van de partij.We zetten de foto’s op de computer en kijken met een dankbaar en blij gevoel terug op drie mooie zonnige en bewogen dagen met veel bijzondere ontmoetingen en hulp op het juiste moment.
 |
| Aspergevelden |
 |
| Tuin bij het Pelgrimshuis |
Dan lopen we het gemiste stuk de volgende keer maar. Nel maakt er geen punt van dan moet ik dat ook maar niet doen. We maken plannen voor een alternatief en ik ben blij dat Nel zo snel kan schakelen en zeer flexibel is. We kunnen er ook wel weer om lachen. De oudere meneer geeft ons een hele rijtoer. Hier is hij geboren daar woonde zijn vrouw, hij zit vol Limburgse verhalen en soms verstaan we er geen biet van. Het maakt ons niet uit. We zijn hem heel dankbaar en nemen in Echt de trein naar Roermond. Nadat we koffie met een heerlijke vlaai hebben gegeten gaat Nellie voor Limburgse vlaaien naar de bakker.Ik vermaak me wel en bestel nog een ice tea. Nel is nog niet goed en wel weg als er opeens iemand op straat neervalt. Allerlei mensen komen in actie. Een mevrouw haalt gelijk AED en niet veel later gaan ze reanimeren. De ambulance komt vrij snel. Voortdurend zie ik de hulpverleners vlak voor mijn neus reanimeren. De tijd tikt door. Na een half uur stoppen ze. Het ziet er niet goed uit. Inmiddels is Nellie terug en ik vertel haar wat er is gebeurd. Het geeft een heel machteloos gevoel om zo iemand voor je ogen te zien overlijden. De echtgenote en kinderen van onze leeftijd staan er hartverscheurend bij te huilen. Zo ga je samen een dag op stap en zo plotsklaps is je tijd hier op aarde om. Het zet je wel stil. De ambulance rijd weg en de agenten staan er verslagen bij. De mevrouw van de NS die hielp reanimeren loopt met een emmertje sop om de grote plas bloed weg te vegen. We maken even een praatje het moet voor haar ook heel heftig zijn. Stilletjes reizen we terug richting Rotterdam. Als we terugkijken op de afgelopen dagen voelen we ons extra gezegend. We zijn heel blij om man en kids weer te zien. Bij Leander en Nellie eten we nog heerlijk Chinees. Arie is ook van de partij.We zetten de foto’s op de computer en kijken met een dankbaar en blij gevoel terug op drie mooie zonnige en bewogen dagen met veel bijzondere ontmoetingen en hulp op het juiste moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten