Etappe 25: Strabeek – Sittard 23 km

 

 Zaterdag 16 november 2013

 

In alle vroegte vertrekken we met de auto vanuit Rotterdam naar Sittard. Het is mistig en stil op de weg. We hopen op de zon maar zijn blij dat het droog en windstil is. Marjan manoeuvreert nog net op tijd naar de juiste afslag en om 10.15 uur zijn we in Sittard. Daarna reizen we nog een klein stukje met de trein. In de trein zien we soms de meest wonderlijke passagiers. Een oma met een sleutel om haar nek en een vrouw die de man die tegenover haar zit een voetenmassage geeft. Volgens ons zijn ze vergeten dat ze in de trein zitten en zijn ze door drugs en drank in hogere sferen geraakt. Het is heel gênant om te zien en tegelijkertijd triest. Beschaving is maar een dun laagje vernis. Wie zijn wij als we losgelaten worden. Geen geld, geen vrienden en geen sociaal netwerk, geen geloof… en we zouden er nog een lange rij aan toe kunnen voegen. Juist dat je dat wel allemaal hebt, juist die “gewone” dingen, lopen, met vriendinnen een dag uit, een goede gezondheid met elkaar, vrijuit praten over het geloof en over de mooie en moeilijke dingen in het leven…Zo gewoon is dat niet.

 

Na een overstap in Maastricht zijn we niet veel later in Valkenburg. We bewonderen het uit in mergel opgetrokken station en zetten de pas erin richting ons beginpunt. We zien aan alles dat we in Limburg zijn en overal zien we kruizen, beelden en vele kapelletjes.

 

Na 1 km zien we de vertrouwde Pieterpad-markering en met z’n vieren zetten we er de pas erin. We verlaten de bewoonde wereld en lopen langs glooiende akkers en weilanden een prachtig geel-oranje  gekleurd herfstbos in. Naast ons meandert een klein stroompje. Na een kilometer ontdekt Eline een mooi bankje aan een ven. Ze tovert vrolijke gebloemde bekers uit haar rugzak en schenkt voor iedereen een heerlijk kopje koffie in. Dat smaakt. De mist geeft het bos een mysterieus aanblik. We vervolgen onze tocht en lopen in een cocon van mist. Door de mist is het ook heel stil en eigenlijk is het ook wel heel prettig. Geen ruis,  alleen ons gedempt stemgeluid en af en toe een schaterlach. De stemming zit er goed in. We lopen door heuvels en dalen en door zeer blubberige weilanden. Gelukkig hebben we passend schoeisel aan en blijven onze voeten droog. Mijn gele broek zit onder de modderspetters, maar wat geeft het. We komen bij een landgoed ; de begonia’s versierd met vochtige spinnenwebben staan tussen strakke

buxushaagjes in volle bloei. De Carrehoeves die we nu tegenkomen zijn voorzien van grote ronde deuren. Voorzichtig voel ik aan de deur en kijk om het hoekje. Ben altijd benieuwd wat er achter zit. Het blijkt een gezellig erf te zijn met een tractor, potten en pannen en een groot kruis. De zijkant van de hoeve is opgetrokken uit mergel en in de zacht muur kras ik met een scherpe steen de datum en teken de Ichtus-vis. De gesprekken zijn luchtig en soms weer diep en serieus soms zien we wat tussendoor en pikken we even later de draad van het gesprek weer op. Niet veel later komen we in het buurschap Terstraten en lopen we langs de typische Limburgse vakwerkhuizen. De rode en roze geraniums geven het geheel een vrolijke aanblik. Tegen half 3 zien we kasteel Terborg en hier strijken in de gasterij neer. Overal hangen en staan antieke en brocante snuisterijen. Een beetje rommelig propperig, maar wel erg gezellig en warm. We bestellen een tomatensoepje met speldbroodje en wat Limburgs boerenbrood. Marjan gaat voor de kroket. We verwisselen onze zweetsokken voor schone en Marjan leeft zich uit en maakt een kunstwerk van mijn haar. Nadat we weer zijn opgewarmd, klimmen we omhoog en komen in Puth.

Nellie en ik zetten er stevig de pas in omdat we nog aardig wat kilometers voor de boeg hebben. We grappen tegen Marjan en Eline dat we nu voor het echte werk gaan. Het laatste stukje is meer dalend en vooral heel erg modderig. Voor de wandelaars die deze route van Noord naar Zuid lopen is het dubbel zo zwaar. Klimmen in de modder lijkt ons niet fijn. We lopen door het gebied van de korenwolf, een kleine Europese hamster. We houden nog een sanitaire stop in een maisveld. We letten op dat we allemaal in een andere rij zitten. Het is wel komisch als we één voor één uit het maisveld tevoorschijn komen. Net op tijd want een groep wandelaars duikt op. Langzaam aan treedt de schemering in en het zicht is zeer beperkt. De wandelaars die ons inhalen verdwijnen snel als schimmen in de mist. Via een kruisweg met allerlei kapellen en beelden komen we in Sittard aan. Onderaan staat een vrouwenbezinningshuis. We vragen vriendelijk of we hier ook nog een keer gebruik mogen maken van het toilet. Een heuse non knikt ons devoot toe dat het mag. Ze laat ons blikken gaan over onze bemodderde schoenen. Gastvrijheid gaat hier voor…We bedanken vriendelijk en lopen onze laatste kilometers door het oude en gezellige centrum van Sittard. De kerstverlichting hangt al overal en we kijken naar alle kerstetalages. Bij een bakkerij wordt net de vlag naar binnengehesen. We vragen of ze misschien nog Limburgse vlaaien hebben en ja… We gaan ieder met een heerlijke vlaai huiswaarts. Bij het Transferium aangekomen zijn we blij als we de auto zien staan. Alhoewel we allemaal niet in topconditie zijn hebben we het allemaal fluitend gehaald. We zijn moe maar zeer voldaan. Marjan brengt ons weer veilig naar het Wergeland, waar Leander, de kids en Arie ons opwachten. We eten nog gezellig patatjes.

 

Het was een mistige mooie meidendag. Nellie en ik gaan nu op voor de allerlaatste 2 etappes! Pieterburen ligt ver achter ons en de Sint Pietersberg komt steeds dichterbij.

Etappe 24: Montfort- Echt 2km.....

Zaterdag 8 juni 2013: Montfort………..Echt! 

Wat is een goed bed toch heerlijk. Uitgerust springen we ons bed uit. We hebben er zin in.

Het Pelgrimshuis

Heerlijk met Huug en Anna aan het goed verzorgde ontbijt aan een met zorg gedekte tafel. De tuindeuren staan wijd open en een zacht muziekje klinkt. Het Pelgrimshuis is eigenlijk een plekje waar je langer zou willen blijven. De eigenaars zijn zulke vriendelijke mensen. Toch nemen we afscheid van Huug en Anna en zwaaien de eigenaars ons samen uit. Op richting Montfort.  Net zoals voorgaande dagen begint weer die zeurende pijn in mijn rechterbeen. Lastig om tegen Nel te zeggen. Ik sjok door en heb weinig oog voor de omgeving. Zo veel ik kan praten zo stil ben ik nu. We moeten vandaag nog een heel eind. Misschien loop ik er vandaag weer doorheen.

Hoeveel moed ik mezelf probeer in te praten mijn been werkt niet mee. De lange beukenlaan bied wat verkoeling maar er is nergens een bankje te zien. Ik zie een meneer in zijn tuin aan het werk en op zijn strak gemaaid gazon staat een houten tuinset. Ik zet me over mijn schaamte heen en vraag met een benepen stemmetje of ik alsjeblieft even mag zitten. De man nodigt ons hartelijk uit en hij vraagt gelijk wat we willen drinken. We ontmoeten alleen maar vriendelijk behulpzame mensen. Niks geen stugge Limburgers.



Ruïne van Montfort

Ik probeer het weg te lachen maar door pijn en een beetje frustratie biggelen de tranen even later over mijn wangen. Nel zegt dat we kunnen stoppen. Het moet leuk blijven maar gelijk opgeven….soms ben ik een eigenwijs en trots mens. De man vraagt of hij de huisarts moet bellen..de huisarts… ik verslik me bijna in mijn koffie. Ik bel Onno van de Rozenburcht maar. Ik vertel hem wat ik voel en waar de pijn zit. Kijken of het gaat is zijn advies maar niet over mijn grens gaan! De bewoner brengt een zak ijs en ik knoop het vast met een T-shirt om mijn been. Hij wil ons naar de trein brengen. Ik heb inmiddels totaal geen gevoel aan de buitenkant van mijn been maar de pijn is minder dus toch proberen maar. Als het straks echt niet gaat nemen we de bus…over 7 km. Ik bewonder Nel voor haar begrip en haar geduld. Ik loop voor Nel uit en zo’n 2 km gaat dat aardig. Bij het eerste bankje wil ik niet gelijk gaan zitten. En op de volgende zitten twee Polen aan het bier…en om daar nu in een stil bos naast te gaan zitten is geen slim idee. Even later plof ik toch maar onder een eikenboom neer. Ik lig in allerlei rare houdingen. Nel zegt niks en knijpt hem… wat nu…. Opeens komt er een oudere meneer met twee hondjes als een soort reddende engel uit het bos. Ik ben niet langer eigenwijs en we grijpen de kans  als hij aanbied dat hij ons naar de trein wil brengen.

Dan lopen we het gemiste stuk de volgende keer maar. Nel maakt er geen punt van dan moet ik dat ook maar niet doen. We maken plannen voor een alternatief en ik ben blij dat Nel zo snel kan schakelen en zeer flexibel is. We kunnen er ook wel weer om lachen. De oudere meneer geeft ons een hele rijtoer. Hier is hij geboren daar woonde zijn vrouw, hij zit vol Limburgse verhalen en soms verstaan we er geen biet van. Het maakt ons niet uit. We zijn hem heel dankbaar en nemen in Echt de trein naar Roermond. Nadat we koffie met een heerlijke vlaai hebben gegeten gaat Nellie voor Limburgse vlaaien naar de bakker.Ik vermaak me wel en bestel nog een ice tea. Nel is nog niet goed en wel weg als er opeens iemand op straat neervalt. Allerlei mensen komen in actie. Een mevrouw haalt gelijk AED en niet veel later gaan ze reanimeren. De ambulance komt vrij snel. Voortdurend zie ik de hulpverleners vlak voor mijn neus reanimeren. De tijd tikt door. Na een half uur stoppen ze. Het ziet er niet goed uit. Inmiddels is Nellie terug en ik vertel haar wat er is gebeurd. Het geeft een heel machteloos gevoel om zo iemand voor je ogen te zien overlijden. De echtgenote en kinderen van onze leeftijd staan er hartverscheurend bij te huilen. Zo ga je samen een dag op stap en zo plotsklaps is je tijd hier op aarde om. Het zet je wel stil. De ambulance rijd weg en de agenten staan er verslagen bij. De mevrouw van de NS die hielp reanimeren loopt met een emmertje sop om de grote plas bloed weg te vegen. We maken even een praatje het moet voor haar ook heel heftig zijn. Stilletjes reizen we terug richting Rotterdam. Als we terugkijken op de afgelopen dagen voelen we ons extra gezegend. We zijn heel blij om man en kids weer te zien. Bij Leander en Nellie eten we nog heerlijk Chinees. Arie is ook van de partij.We zetten de foto’s op de computer en kijken met een dankbaar en blij gevoel terug op drie mooie zonnige en bewogen dagen met veel bijzondere ontmoetingen en hulp op het juiste moment.

Aspergevelden

 

Tuin bij het Pelgrimshuis

Etappe 23 Swalmen-Montfort 23 km

Vrijdag 7 juni 2013 :  Swalmen – Montfort  23 km

Prachtige klaproosvelden



De Marchigiana koe

Na een heerlijke rustige nacht moesten we zelf voor ons ontbijt zorgen. Eerst even douchen en daarna eten we voor onze hut een eierkoek en drinken chocomel. We missen de koffie en het croissantje. Het personeel van Herberg de Bos komt pas om half 10, daarom maar zo. We willen met deze warmte vroeg op pad. De Polen gingen waarschijnlijk weer asperges plukken. Om 8.15 uur gaan we op pad en op de wegwijzer staat dat we nog 83 km moeten…. Net zoals gisteren heb ik een zeurderige pijn in mijn rechterbeen en naast spierpijn en blaren heb ik dit nooit eerder gehad. Het zal wel over gaan…

kiezen op elkaar en doorgaan. Ik ben niet zo spraakzaam – hoe is het mogelijk !!! - en probeer maar aan veel andere dingen te denken. Na 3 km is het al minder en na een koffie stop op een boerderij gaat het weer prima. Ik krijg weer praatjes en we genieten van alles wat we zien. We komen langs een Limburgse hoeve en in het weiland er tegenover is er net een kalfje geboren. Vertederd kijken we toe hoe de moeder het jong schoonlikt en haar probeert te  op te porren om te gaan staan. We wachten en wachten maar het kalf heeft geen haast. Het is allemaal mooi en aandoenlijk om te zien. We krijgen een hele uitleg over het Italiaanse ras koeien . De koe wordt bruin geboren en over 3 maanden is ze spierwit. Een andere Pieterpadloper haalt ons in hij heeft een kar achter zich hangen waar zijn teckel prinsheerlijk op zit. Niet veel later moeten we een heel smal pad op met aan weerszijden prikkeldraad. We zien de man worstelen met zijn kar. Niet veel later komen we hem tegen. Hij loopt gemiddeld 45 km per dag en heeft alles bij zich. Wandelaars zijn heel toegankelijk en vaak weet je in een paar minuten meer van elkaar dan van sommige buren in je straat. Het is eigenlijk te heet om te lopen en ook de hondjes hebben er last van. Toch gaat de man weer verder. We zitten in een hutje bij te komen. Een dame komt al puffend en zuchtend bij ons zitten. Haar vriendin is afgehaakt vanwege de blaren en ze loopt nu alleen verder. Ik mag wat factor 30 lenen want de zon brandt. We pakken onszelf in met sjaals en T-shirts en zien er potsierlijk uit.

 Sint Odiliënberg

De torens van Sint Odiliënberg doemen op en we sjokken verder. In  Sint Odiliënberg zien we een pomp waar koel water uit stroomt. Ik doe mijn sokken uit stroop mijn broek op en ga heerlijk even afkoelen. Heerlijk als je niemand kent. De mensen denken maar. Nellie neemt ook een waterbad en we sjokken weer verder. Ons water is op en we kunnen nergens tappen. Het dorp lijkt uitgestorven maar we moeten water hebben want we gaan zo het bos in. Dan maar aanbellen. Een vriendelijke vrouw nodigt ons gelijk binnen en we staan even later in de keuken. Ze vult onze flesjes met koel water en drukt ons op het hart dat goed drinken belangrijk is. Als we het huis verlaten zien we dat het de plaatselijke huisarts is. Niks geen stugge Limburgers : een en al vriendelijkheid, het doet een mens goed. Voor we het weten zijn we in Montfort en zoeken de beroemde ijssalon op. We hebben eerder op ons pad een vader en dochter ontmoet en ze genieten ook van een hoorntje. We zwaaien naar elkaar of we elkaar al jaren kennen. Ze overnachten ook in het Pelgrimshuis. Het Pelgrimshuis ligt iets buiten het dorp en we kunnen haast niet meer. Als we daar aankomen wacht ons een allerhartelijkst ontvangst. Het huis ademt rust en warmte uit en ook de gastvrouw stelt ons gelijk op ons gemak. Bijzonder dat je je zo vertrouwd kunt voelen. We krijgen een heerlijk roseetje met allerlei Franse

kaasjes in de prachtige achtertuin . De vader en dochter schuiven ook aan en het klikt zo goed dat we besluiten om met elkaar te eten. De vrouw des huizes dekt in de achtertuin de tafel en steekt kaarsjes aan en haalt een kan water. Wij bellen de Italiaan Maxima die even later heerlijke pizza’s bezorgt. De dochter Anna  is een open en spontane serieuze dame. Die loopt bijna in één  keer het Pieterpad  om te nadenken wat ze eigenlijk wil. Vader loopt de laatste etappes mee. Vader Huug is een geweldige vent en je zou hem geen 65 geven. Hij straalt levenslust en enthousiasme uit en heeft veel levenswijsheid en humor.

Ze wonen in een molen in Kamperduin. Zijn dochter is net klaar met de opleiding SPH en heeft India rondgetrokken en in een kibboets gewerkt. Allemaal mooie verhalen en een hele bijzondere ontmoeting . De meeste wandelaars zijn enorm open en toegankelijk ;  iets dat Nellie en ik prettig vinden en wat vaak veel mooie momenten oplevert. De gastvrouw is al naar bed en we sluiten zelf de deuren. Anna ruimt de vaatwasser in en we zeggen elkaar welterusten. Nellie en ik praten nog na en lezen nog een mooie overdenking. We spelen nog een spelletje Wordfeud en appen met thuis. En daarna is het snel stil in het Pelgrimshuis.

 

Etappe 22 Venlo-Swalmen 23km

Donderdag 6 juni 2013 : Venlo – Swalmen 23 km

Grenspaal Duitsland

Onze trein zoeft door een zonovergoten landschap richting Venlo.We hebben nog nooit zulk stralend en warm weer gehad. De afgelopen weken waren koud en winderig en met weinig zon. Met zonnebrillen en hoge factors en voldoende water en proviand zijn we er helemaal klaar voor. We hebben van te voren hard geoefend misschien achteraf iets teveel….maar daarover later. Half 12 arriveren we in Venlo en zetten er de pas in. We hopen nog een kop koffie te krijgen maar het hotel en de brasserie aan de Kaldenkerkenweg  mogen vanwege allerlei vage redenen ons niets aanbieden. Gelukkig mogen we in de rokerige kelder wel gebruik maken van het toilet. De ongezond ogende eigenaar spreekt ons in onvervalst Limburgs aan. Soms is er geen touw aan vast te knopen. We moeten verder en we bedanken hem vriendelijk. Als snel verlaten we Venlo. De zon staat hoog aan de hemel en we zijn blij als we het verkoelende bos inlopen.

 Een groot bord geeft aan dat het Pieterpad gewijzigd is, maar een alternatieve markering is onvindbaar. Een jogger zegt dat we gewoon de route kunnen lopen en we wagen het erop. Door holle smalle bospaden vervolgen we onze weg en staan niet veel later voor de nieuwe A73 . We kunnen er niet overheen en niet onderdoor dus moeten we er omheen. We proberen als echte overlevers ons een weg te banen door het dichte bos en staan dan ineens voor een drassige ven. Weer terug langs de snelweg dan maar . We zien een viaduct en via allerlei omwegen komen we aan de overkant. Daar moeten we de markering weer zien te vinden. Aangekomen in Tegelen kochten we bij de PLUS wat proviand.

In de schaduw aten we op een muurtje onze lunch. We vroegen aan twee Turkse vrouwen of ze een foto wilden maken maar dit zorgde voor een flinke spraakverwarring want ze dachten dat we foto's van hen wilden maken. Uiteindelijk begrepen ze dat ze foto's van ons moesten maken en konden ze er hartelijk om lachen en hadden ze er veel plezier in om ons vast te leggen. In Tegelen komen we ook twee bejaarde dames tegen.  Ze snappen er niets van… in deze hitte bepakt en bezakt nog helemaal naar Swalmen. Ze schudden hun grijze hoofd. We moeten volgens de dames als maar rechtdoor maar ons gevoel zegt iets anders. Uiteindelijk worden we door een vriendelijke dame de goede kant opgewezen en zijn we zo’n 2 kilometer verder weer op het goede pad. We zijn blij als we de vertrouwde rood- witte markering weer regelmatig waarnemen. We lopen precies op de grens van Nederland - Duitsland. Niet veel later moeten we naar rechts maar staan we voor een enorme zandafgraving.

We weten niet meer waar we goed aan doen en er is wederom geen alternatief. We moeten nog zo een eind. Uit het bos doemen opeens twee wandelaars op. Het is een echtpaar dat hier geboren en getogen is en de omgeving op hun duimpje kent. Dankbaar maken we gebruik van hun aanbod om met hen op te lopen totdat we de route weer kunnen oppikken. De man vertelt enthousiast over de omgeving. En zo hebben we opeens een gids die ons wederom op het goede spoor zet. Toeval ? Wij ervaren het niet zo en bedanken deze mensen vriendelijk. We komen bij café De Grens en nemen plaats op het rokerige terras. Het terras is overvol met 65 + en de elektrische fietsen staan op een rij. We genieten van een heerlijk groot en koel glas cola en verlaten toch vrij snel het rokerige terras. Weer de gezonde boslucht in. We genieten van de prachtige natuur. We zien vele vlindersoorten, blauwtjes, gehakkelde aurelia, vele koolwitjes en citroenvlinders, en tot onze verbazing laat een koninginnenpage ons in haar volle glorie zien.

Ik ben helemaal euforisch. Ik ben misschien erg enthousiast en uitbundig maar Nellie kan er smakelijk om lachen. Aan de kant van de weg ziet Nellie opeens een das scharrelen. Voordat we onze camera’s paraat hebben verdwijnt hij tussen de varens. We wachten nog geruime tijd en zien af en toe een glimp en horen veel gekraak. Mooi om zo te mogen genieten van alles wat God geschapen heeft.  

We denken op ons Pieterpad ook aan Pieter en Elise en leven op afstand mee .Kwart over 6 zijn we dan bij Herberg de Bos en ploffen neer op het terras. We krijgen de sleutel van onze trekkershut en rusten even uit. Om half 8 schuiven we in de avondzon aan op het zomerse terras en genieten van een overheerlijke wienerschnitzel met veel verse groenten waaronder asperges. We hebben ook nog wel een gaatje voor een ijsje. De Herberg ligt midden in het bos en we voelen ons toch wat ongemakkelijk omdat alle werknemers naar huis gaan en in de overige  trekkershutten allemaal potige Polen overnachten. Wij daar als twee blonde dames en mannen die misschien al weken van huis zijn en  niet vies zijn van wat drank... We gedragen ons zo onopvallend mogelijk en sluiten ramen en deuren. We voelen ons veilig in Zijn hand.  We hebben een handige Bijbelapp geinstalleerd - dat scheelt weer gesjouw - en lezen nog een stukje uit Johannes 1. We danken God voor deze prachtige dag en slapen in alle rust.

 

Etappe 21 Swolgen - Venlo 21 km

vrijdag 22 juni 2012 

Etappe 21  Swolgen - Venlo  21 km

Zaterdag 9 juni 2012
Het zonlicht word gefilterd door de dennenbomen. Ons ontbijt smaakt  heerlijk en we zeggen André gedag en slaan de deur achter ons boshuis dicht. We verlaten Swolgen via lange stukken bos. Onze gespreksstof kent geen einde. De wereld is in diepe rust en af en toe komen we een bezwete jogger tegen. We slaan linksaf en lopen een smal pad in. Halverwege staat een parasol met twee tuinstoelen. Een spaarvarken + prijslijst is aan de parasol vastgebonden. In een hanenpotenhandschrift staat er…Ik spaar voor playmobile. We nemen allebei een mars uit de koelbox,schrijven wat in het schriftje en gooien wat in het varken. Als er geen vertrouwen meer is wat is de wereld dan. Door het bos en de heuvels op de Swolgender heide lopen we naar het Schuitwater. We komen een hoogbejaard echtpaar tegen. De man maakt elke dag hetzelfde rondje dankzij zijn vrouw die nog goed ter been is. Met een Limburgs accent verteld hij dat hij hier geboren en getogen is. Hij geniet van de seizoenen,de natuur en knapt er van op. Vorige week was het pad nog begroeid met brandnetels  zegt hij en hij zwaait beverig met zijn stok naar het pad achter ons. Ze hebben het net gemaaid. Glimlachend vervolgen wij samen onze weg het moet toch heerlijk zijn om zo samen oud te worden. Voorbij Lottum komen we bij de kapel aan de Houthuizerweg. Na een paar kronkelpaden lopen we het bos uit langs kwekerij en weilanden. Helaas hebben we flink wat tegenwind maar we mogen niet klagen want de zon schijnt nog steeds. We komen aan de rand van Grubbenvorst voor ons ligt een mooi klooster en verscholen achter een enorme rododendronstruik lig een piepklein kapelletje. We zitten even op een bankje en wisselen schoenen en sokken. Achter een klein elektriciteitshuisje moet ik toch echt even naar de toilet. Nellie staat op de uitkijk of er geen eenzame fietser voor een onaangename verrassing komt te staan en een boete voor wildplassen is ook niet mis. We lopen Grubbenvorst door en wachten op de pont die ons naar de overkant  van de Maas brengt. We lopen een flink stuk over een lange dijk en het hoge gras is kromgebogen door de harde wind. Heel in de verte zien we snelweg al liggen met daarachter Venlo. We lopen zeer voorspoedig en voor we het weten wandelen we Venlo binnen.  Het is geen aantrekkelijke stad om te zien. Even later lopen we over een drukke markt met meer Duitsers dan Nederlanders. We worden overspoeld door mensen die bepakt en bezakt slenteren, likkend aan ijsjes en graaiend in patatzakken. Wij lopen daar als twee grote blonde dames met verwaaide haren en joekels van rugzakken tussendoor. Snel richting station. De perrons kleuren al oranje voor de naderende voetbalwedstrijd. Ook in de trein is iedereen erg luidruchtig. Voor we het weten zijn we in Rotterdam Centraal. We nemen we de metro en op Kralingse Zoom zeggen we elkaar gedag. Het waren weer heerlijke wandeldagen !!
Op naar de laatste etappe’s !

Etappe 20 Vierlingbeek-Swolgen 21km

Etappe 20  Vierlingbeek - Swolgen  21km

Vrijdag 8 juni 2012
De ezels balken en het gekrijs van pauwen is niet van de lucht. We rekken ons uit en  openen onze ton. De zon schijnt in haar volle glorie. Na een douche en heerlijk ontbijt zetten we de pas erin, richting Vierlingsbeek.  Daar aangekomen pikken we de rood witte markering weer op. Aan onze linkerhand draait een waterrad. Het water stort met  een donderend geraas in de beek. We steken de provinciale weg over en lopen via een smal pad het bos in. Koeien liggen te grazen en kijken verstoord  als ze ons gekakel horen. Niet veel later lopen we het dorp Holthees binnen. Een witte kapel trekt onze aandacht, De Mariakapel. De deur blijkt open en in het portaal branden kaarsjes. Ik schrijf wat in het gastenboek en we nemen even plaats in het Onze lieve vrouwenplantsoen. Niet veel later komen we in het dorp Smak bij de Jozefkapel.

Nellie doet de deur  voorzichtig open. Binnen zit een oude non te bidden. Haar lippen bewegen en zachtjes nemen we plaats. Waar zou ze voor bidden ? Wij nemen vaak de wereld op onze nek maar als je weet dat God de wereld in Zijn hand heeft dan kan het een hele rust zijn om je zorgen in Zijn handen te leggen. We zijn echt in Limburg beland met al haar kruizen en kapellen. Niks mis met een kruis want daar kun je als Christen niet omheen. Weer verder over het landgoed Geysteren.  Wij lopen door het dorpje Meerlo waar nog een gerestaureerd kasteeltje staat. De rozen bloeien weelderig en we lopen onder een poort een slingerende weg  en aan weerszijden staan hoogstamfruitbomen. De variatie van het landschap maakt het niet saai. De wolken pakken  zich samen en even later staan we toch te schuilen onder een grote kastanjeboom.

De lucht trekt vrij snel weer open en we zijn blij als we de toren van Swolgen zien.
We lopen in een keer naar onze B&B( www.eenkats.nl)
, De Eenkats ( eekhoorn ). André en Harry wonen in de daarnaast gelegen boerderij. Een grote lobbes verwelkomd ons al blaffend en André komt aangesneld. Wat een vriendelijke man.We hebben een heus vier persoonshuisje voor onszelf. Het is met smaak ingericht en via een brief en een nostalgisch krijtbord worden we welkom geheten. Het huisje geurt naar wierook en klassieke muziek klinkt. We voelen ons en beetje als in een welness-resort. In de koelkast staat een stuk overheerlijke Limburgse vlaai en onze tafel voor morgenochtend staat al gedekt. We frissen ons op en ploffen op de bank. Dan valt de regen wederom met bakken uit de hemel. Na een uurtje is het droog en na een lange wandeldag pakken we dit keer de fiets en gaan een hapje eten in een eetcafé in een dorp verderop. De barman is een rasechte Rotterdammer en we hebben gelijk een aardig gesprek. 's Avonds kijken we in ons huis nog een feel good movie en gaan daarna slapen.

Etappe 19 Gennep-Vierlingbeek 17 km

Gennep- Vierlingbeek  17 km

Donderdag 7 juni 2012

Kids naar school  gebracht en in rap tempo naar het station. Nellie staat in gesprek met Marjanne van SRK.
We groeten elkaar en nemen de trap richting perron. De trein rolt het station binnen. Helaas is onze zitplaats in een stiltecoupe (en dat valt voor ons niet mee)
We beginnen met een vertraging en stappen  in Utrecht ook nog over op de verkeerde trein doordat we  een leuk uitziende rennende jongeman  blindelings volgen. Wat maakt ons het uit…niemand die vanavond op ons wacht en dan komen we er  toch via een kleine omweg. We kunnen wel om onze blinde actie lachen. Een half uur later dan gepland komen we aan in Gennep.  Alhoewel we regen en kou hadden verwacht schijnt de zon. We pellen onze laagjes kleding uit totdat er een zomers t-shirtje overblijft. Nog even een zonnebril aanschaffen bij de plaatselijke Hema en  daarna  de pas erin.
Al snel lopen we Gennep uit en vervolgen  langs  kronkelende bospaden en via  oneindig lange stukken loofbos onze route.  Overal om ons heen bloeit het vingerhoedskruid en het geeft het bos iets magisch. Onderweg ploffen we neer op en picknickplaats. Een man van middelbare leeftijd  met een Amsterdams accent laat zijn bruine labrador uit en maakt even gezellig een praatje.  Alhoewel het leven in de drukke Randstad om allerlei praktische redenen heel veel voordelen heeft, genieten we hier van de tijd en de rust die mensen voor elkaar lijken te nemen. Het zijn van die aardige gesprekjes die je bij blijven en waar we er al wandelend zoveel van hebben gehad. Oog voor elkaar in een wereld  waar alles om ons heen flits is gewoonweg geen eenvoudige opgave. Allemaal aan de wandel is niet realistisch maar zo af en toe stilstaan en even oog en oor hebben voor elkaar…het zou zo mooi zijn…Al mijmerend belanden we  via een klaphek bij Het Quin. Heidevelden heuvels,strakblauwe vennetjes waar een Nijlganzen echtpaar met kroost rondscharrelt en een wild rund die zijn kostje bij elkaar graast. Bovenop een heuvel slaan we dit  idyllische tafereel  gade. De zon brand op ons hoofd en we voelen ons langzaam veranderen in rode kreeften. Wie had dat gedacht. Wij zonder zonnebril en zonnebrandcrème, gewapend met poncho’s, lopen hier in een zonovergoten landschap. We wandelen het stuk bos en en uit en komen aan de grens van Afferden. Hier komen we langs de mevrouw met de blauwe slofjes van man bijt hond.
Haar Pieterpadvlag  wappert vrolijk aan het begin van de oprijlaan. Mevrouw is druk aan het stofzuigen maar komt  zodra ze ons ziet direct in actie en brengt ons  naar het zonnige terras achter haar woonhuis waar we onze dorst lessen. We genieten van de prachtige tuin en een specht schiet schichtig weg. Mevrouw vraagt of ze erbij mag komen zitten. We luisteren en luisteren en luisteren naar de vele verhalen. Dat vinden  wij nou juist zo boeiend… het geeft weer leuke gespreksstof voor onderweg.  We zwaaien mevrouw uit en lopen richting het veer. De veerman zet ons over en we slaan linksaf een smalle dijk op. De wilde rozen en vele vlierbessenbloesems geuren zoet. De koekoek roept dichtbij en in woorden is dan niet uit te drukken hoe intens we er van kunnen genieten.  De seizoenen, de zon,de mooie vriendschap en gesprekken het feit dat je kan lopen en kan horen en zien. We tellen onze zegeningen!

De lucht betrekt en via het thuisfront horen we dat het over een  uur gaat plenzen.Vannacht overnachten we op een ezelgasterij in Groeningen.(www.ezelgasterij.nl)
  Aan het begin van de oprijlaan hangt een velduilenkast en een uiltje schrikt van onze luide stemmen en maakt dat hij wegkomt. We worden verwelkomt door gekrijs van pauwen en gebalk van ezels. De eigenaar brengt ons naar een enorm wijnvat waar we de nacht door zullen brengen.  Binnen staan twee bedden met roodgeblokte hoezen. Het ruikt er als in een Finse sauna en het oogt  knus. We bestellen een Griekse maaltijd die  voor ons vat word gebracht door een mediteraan type  lijkend op de bakker  van De Soete Suikerbol.  Na een lange wandeldag is dit koren op onze molen. Het eten smaakt ons voortreffelijk. Het Lassie hondje van de eigenaars zit aan onze voeten en kijkt ons smekend aan. Langzaamaan pakken de wolken zich samen en we hebben alles nog niet goed en wel  achter de kiezen en dan barst de bui los. Het hoost en een druppel valt door een kier op Nellie’s hoofd.  We belanden van de regen in de drup…Dan valt ook de stroom uit en we zitten in een schemerig vat wat tijdschriften te lezen.Na een uur is het droog en zijn we getuige van een schitterende zonsondergang.  We sluiten ons vat praten de dag door en na een tijdje vatten wij de slaap.

Etappe 18 Millingen a/d Rijn Groesbeek 20km

vrijdag 7 oktober 2011 

Millingen a/d Rijn - Groesbeek 

Na een goed ontbijt brengt Henk de eigenaar van de B&B ons naar het pontje bij Millingen aan de Rijn. We lopen via een klein natuurgebied  naar het veer en een kleine vos kruist ons pad.

 Aan onze linkerhand staan vier grote zilverreigers op rij. De wolkenluchten voorspellen niet veel goeds en we houden ons hart vast. Om iets over negen varen de schippers van het voetveer ons over woelige wateren naar de overkant. We zetten er gelijk stevig de pas in en lopen via een zandpad Millingen uit. Aan onze linkerhand verschijnt terpboerderij .De Zeelandsche Hof. Dit is een terpboerderij uit 1850 met alle uiterlijke kenmerken van het goede akkerbouwverleden.
Ze is fraai gelegen in de Duffelt, het oude buurtschap "Het Zeeland", in de gemeente Millingen aan de Rijn, en tevens onderdeel van het natuurgebied de Gelderse Poort.  Achteraf gezien hadden we hier linksaf gemoeten. Onze grote hoeveelheid spraakwater maakt ons minder alert.We wel lopen later parallel aan dit pad over de geasfalteerde weg en komen in het dorpje Leuth. In de plaatselijke spar kopen we wat proviand en lopen het dorp uit. Langs een  grote appelboomgaard over hekken en door drassige weilanden bereiken we via een oude slagboom het Duitse dorp Zyfflich. Het ziet er uitgestorven uit. Het enige restaurant is nog gesloten en we lopen achterom om te kijken of we wel een toilet kunnen vinden. De achterdeur is  open en een toilet lonkt om de hoek. Ik voel me een beetje een insluiper maar de nood is hoog. Onopgemerkt en opgelucht verlaten we beiden het pand en wandelen Zyfflich uit. We kijken uit op de Duivelsberg en voordat we die gaan beklauteren nemen we eerst wat brandstof tot ons. Verzadigd en verkwikt beginnen we aan onze klim. Het steile pad ligt bezaaide met tamme kastanjes. De vele tamme kastanjes in het bos zijn afstammelingen van de bomen die hier eens door de Romeinen zijn aangeplant voor de voedselvoorziening. Nellie verzamelt een zak vol voor thuis. We komen uit bij restaurant de Duivelsberg. Wij zitten in alle rust op het overdekte terras en net als we zitten barst er een flinke hoosbui los. We drinken een kop verse muntthee en de pannenkoek die we voorgeschoteld is de lekkerste die we in jaren hebben gegeten.  Gezinnen en kinderfeestjes komen af en aan. We slaan het  herkenbare schouwspel glimlachend gade. Krijsende kinderen die niet mee uit de speeltuin willen en een moeder die een potje staat te huilen omdat haar kleine spruit zich als een soort monster gedraagt. Het liefst was ik op haar afgestapt en had gezegd: het komt goed. Ooit komt ze daar zelf achter en zit ze net als ons ontspannen op een terras. De zon laat zich weer volop zien en we dalen het pad af. De omgeving is adembenemend. Vergezichten, heuvels en dalen percelen bos en Limousin-koeien geven het landschap een Frans aanblik. De dreigende wolken worden waarheid in het bos. Het dichte bladerdak  beschut ons tegen een pittige bui.

We mogen echt niet klagen. Als we het bos uitlopen verschijnt ook de zon weer. Een knipoog van boven zeggen we tegen elkaar. We lopen dwars over een boerenerf en een vrolijke goedlachse boer met bollende buik in een blauw overal laat met trots zijn boerderij en tevens camping zien. Hij zou ons nog wel uren aan de praat kunnen houden maar we moeten verder. In de verte zien we de toren van Groesbeek. We doen onze vesten open het zonnetje brand op onze huid. Bezorgde sms-jes kunnen we geruststellend beantwoorden het is meer dan prima wandelweer. Wel wolkjes aan de lucht maar de wind blaast ze ver van ons vandaan. Een eenzame man dwaalt met zijn detector over het land. We vragen hem een foto te nemen en maken een praatje. Twee weken geleden heeft hij twee Amerikaanse soldaten op een akker gevonden. We hadden het artikel in de krant gelezen en zo krijgt het verhaal meer een gezicht.

We zwaaien hem vriendelijk gedag en lopen de laatste kilometers richting Groesbeek. De bus en trein brengen ons weer naar de drukke Randstad. Onderweg valt de regen met bakken uit de hemel. Wij zitten droog. Wegens onderhoudswerkzaamheden aan het spoor rijd de trein niet verder dan Gouda. Onze taxi voorzien van privéchauffeurs in vorm van Leander en Henk staan voor ons klaar. We zijn hun zeer dankbaar. Een mooie afsluiting van twee heerlijke wandeldagen.